Kineziterapija ima opšte, refleksno i lokalno dejstvo na organizam. Kada dođe do oboljenja ili povreda, pokreti pacijenta su ograničeni, a snaga mišića je nedovoljna. Kineziterapija se koristi da se poveća obim pokreta i mišićna snaga. Ukoliko pokret, kao sastavni deo svakodnevnog života, postane bolan, ograničen i teško se izvodi, procedure koje ulaze u sastav kineziterapije se koriste da se on razloži na osnovne segmente. Terapeut pomaže pacijentu da sve te segmente uči i tokom vremena sklopi u složenu fizičku aktivnost.
Razlikujemo tri vrste pokreta koji se primenjuju u kineziterapiji, a to su: aktivan, aktivno-potpomognuti i pasivan pokret. Aktivan pokret pacijent samostalno izvodi na osnovu instrukcija koje je dobio od terapeuta. Tada mora da izvede pokret na zadati način, a trajanje pokreta mora da bude uskrađeno sa uputstvom terapeuta. Pacijent izvodi aktivno-potpomognute pokrete u onoj meri u kojoj može, a to je nedovoljno jer nedostaje mišićne snage ili amplitude u pokretima. Tada je ključna uloga terpeuta koji pomaže da se pokret izvede u punoj amplitudi i radi ono što pacijent nije u stanju. Pasivan pokret izvodi terapeut u celosti, jer se tada radi o ozbiljnoj povredi ili težem stanju pacijenta koji to sam ne može da uradi.